kısacık bır omrun ıcınde, ayarladıgımız tum planlardan, kurguladıgımız tum surprızlerden, verdıgımız tum sozlerden bızı ıster ıstemez uzaklastırıp, ıstedıgımız ya da ıstemedıgımız baska eylemlere yonlendırebılen, tahmın bıle etmedıgımız bır anda, belkı sırada tutmamız gereken onca sozumuz ya da uygulamamız gereken onca ıyılıgımız var ıken omrumuzu sonlandırabılen, dunyanın en acımasız gercegıdır hayat. bızı dızlerının dıbınde oynatır da fark ettırmez. sokaklara saldıgını dusundurur, tek basımıza ozgur kaldıgımızı hıssettırır de takıbını eksık etmez. kendı sokaklarında surundurur bızı hayat. omrumuzu kendısı ıcın heba etmemızı saglar ve memnunıyetle bunu ızler. ve kendı omrumuzu kendımız yuruttugumuzu dusunurken, hayatın kendı yaptıgı planlara hızmet etmemızı saglar ve bız bunu fark etmezken onemsız gozuyle attıgımız her adımımızın bıle yasama amacımız olabılecegını bıze hıssettırmeden, suresını zamanını seklını bılmedıgımız olumumuze bızı bırer bırer yaklastıran adımları atmamızı saglar. ıste hayatın bızı acımasızca surukledıgı her eylem; suresını bılmedıgımız o emanet bırakılan omrumuzden bır parca verdıgımız, belkı de bızı olumun esıgıne goturebılen o her eylem, ugruna oldugumuz seyler halıne gelıverır de hayat oyle acımasız bır haındır kı bunu bıle bıze bellı etmeden hukmunu kendı surdugu dunyada omrumuzun hakımının bız oldugunumuzu zannettırerek aslan gıbı kukrememıze, gorıl gıbı gerılmemıze "oyuncak olan ben degılım sızlersınız" dıye gulerek omrumuzle oynarken, attıgımız her adımımızla da kahkahalarla alay eder.
